ZAPALDUEN PEDAGOGIA (1go kapitulua)

Oraingoan ere Paulo Freirerekin jarraituko dugu. Gaurkoan berak idatzitako liburu batetaz mintzatuko naiz. Aurreko urtean irakurri izan behar genuen klaserako eta oso interesgarria iruditu zitzaidan, irakurri eta pentsatzekoa. Liburua 4 ataletan banatzen da eta atal bakoitzaren laburpentxo bat eskeiniko dizuet, hala ere, liburua irakurtzeko aukerarik izanez gero irakurri, merezi du eta!

 I kapitulua

- Zapalduaren pedagogiaren Justifikazioa
- Zapalduen eta zapaltzaileen ezeztatzea, horren hobetzea
- Zapalduen eta zapaltzaileen egoera konkretua
- Inork ez du inor askatzen, eta inor ez da bakarrik askatzen

Gizakiak elkartasunean askatzen dira Gizabanako ikas dezan bakoitzak bizi duen eguneroko bizimoduaren bidez kultibatzea, experientzia baliagarriak izatea ikasteko situazioak sortzeko. Subjektuak bere errealitatea eraiki behar du egunero jasotakoarekin. Gizabanakoak sortutako testuak baimentzen dio bizi den mundua analizatzea eta erreflexionatzea, vaina ez bertan moldatzeko baizik eta erreformatzeko. Paulo Freire-ren ikaste metodoa ez da existitzen diren hitzak erreproduzitzea bakarrik, baizik eta honek sortu egiten dira eta errealitatearen kontzientzia egitea baimentzen dio emantzipazioagatik borrokatzeko, batzuk kontzientzia tolesgabea hartzen dutenez bere egoeraz ohartzen dira, hala ere, ez dute ahaleginik egiten aldatzeko, jarrera konformista baten jartzen dira normala dela uste baitute, baita bera atxikitu egiten dira. Beste gizabanako batzuk opresioarengatik askatu egiten dira baina borrokatzen zuten aurkako poloan bihurtzen dira.

Erreflezionatzen duen gizabanakoak bere barnean bere burua formatzen doa eta borrokatzeko kontzientzia sortu egiten du errealitatea transformatzeko eta opresioaz askatzeko. Modu berean, pentsatzeko era berri bat jasotzen denean, gordetako “status” soziala modifikatu egiten d a, baina ez da beharrezkoa sorkunde materialista bat baizik eta kognitiboa, non beraren transferentzia manifestatu egiten da opresioaren askatasunean eta hau gizabanakoaren barnean aurkitzen da, beraren presentzia justifikatuz.

Freirek helburu du gizabanakoak ikasketa sistematikoaren bidez gainera gainditzeko borrokatzea ikas dezan eta kritika konstruktiborako. Freiren proposamenak bi une ezberdinak inplikatzen ditu modu progresibo baten: lehenengoa gizabanakoak bizi duen errealitateaz kontzientzia har dezanari buruzkoa da. Bigarrena, zapalduaren ekimena zapaltzaileen aurrean da borrokatzea eta askapena lortzea, hau da, berak ez du kontuan hartzen bizitako uneak, soilik, errealitatearen kontzientziaren hartzean geratzea. Ostera gizabanakoak beharra du debekatzen dion “status” horren kontra egitea. Ezarritako erlazioetan, zapalduak biolentziaren sortzaile moduan agertzen dira, nahiz eta beraien baldintza eta lehen esandako momentuen ostean bere statusa aldatzen bultzatzea, hala ere, zapaltzaileen begi bistan, borroka hori asaldatzen da ez beharrezkotzat moduan, amets utopikoak eta ez iraultzaile baten ideien moduan, non bere parekoekin ezartzen duen ideologikoaren konpromisoarengatik ezagutzen da eta ez egindako akzioagatik. Zirkunstantzia hauek batzuetan biolentzia okerra eragiten dute zapalduengan, independentziazko ahaleginen moduan. Beste alde batetik, zapalduek beraien aurkariak salatzen dute biziotsu, arduragabetu eta bere egoerarekin erruduna izateaz, ordea zapalduak aurkitzen dira, eta horrek bideratzen ditu egoera horretara, kausa printzipalena esplotazioa da objektu direlako. Egoera gehiago zorrozten da errealitatea onartzen dutenean eta horretan moldatzen dira eztabaidatu gabe,askoz hobeto, aldatuz; zirkunstantzia honek dependentzia emozionala sortzen du beraiengan derrigorrezkoa dela ematen duena, horregatik, beharrezkoa da gizabanakoak beraien burua ezagutzea derrigorrezkoa da beraien erremediorik gabeko askatasun baten borrokan has daitezen.